“We zijn echt dolgelukkig met dit resultaat”, zegt Anja Groot daags na afloop van het WK. De eerste teammedaille op een WK sinds 2015 voor de Nederlandse damesploeg is dan ook bijzonder welkom. Groot: “Sindsdien zijn we drie keer als vierde geëindigd, telkens op slechts één of twee punten afstand van het podium. Voor dit WK was thuiskomen met een medaille – om het even welke kleur – het doel, dus dat is met twee keer zilver meer dan geslaagd.”

VERFIJND EN TECHNISCH
Dat was met de bijzonder verfijnde en technische visserij in Portugal volgens Groot geen sinecure. “Het water zakte gedurende de wedstrijd veertig centimeter. Terwijl het om vis te kunnen vangen – voornamelijk grondels, boga’s (een karperachtige) en een vissoort die op voorn leek – essentieel was om tussen de vijf en twintig centimeter boven de bodem te vissen. Je moest dus continu de omstandigheden in de gaten houden en telkens je montage aanpassen.” Behalve de visdiepte was ook de presentatie essentieel. “De dobber moest perfect door het water gaan. Daarbij was het een kwestie van die liften en weer laten zakken of hem juist blokken en weer laten gaan om de vis tot een aanbeet te verleiden. Het luisterde heel nauw en vroeg vier uur lang om 200% focus.”

FANTASTISCH RESULTAAT
Op zaterdag hadden de Nederlandse dames een vliegende start met een tweede plek in het tussenklassement. Dat sterke optreden wisten ze op zondag een passend vervolg te geven, ondanks de soms lastige visserij op bepaalde plekken langs het parcours. Dat leverde achter winnaar Spanje het zilver op, terwijl de Belgen beslag legden op het brons. “Dit WK was echt niet zomaar even een hengeltje uitgooien”, vat Groot het toernooi samen. “Zo visten we in Portugal met megalichte dobbers van 0.2, 0.3, 0.4 en 0.6 gram drijfvermogen, een haakje maat 24, een onderlijn van slechts 6/00 nylon en dun topelastiek. Dat we op die manier de teammedaille hebben weten binnen te hengelen waar we al jaren op azen, is fantastisch. Mijn individuele zilveren plak is daarbij een hele mooie bonus.”

Na meting door officials wordt de gevangen vis snel teruggezet.

 “Geweldig! Dit is verreweg mijn mooiste moment als wedstrijdvisser”, zegt Nick Eestermans glunderend. “We waren met het team al een aantal keer dichtbij succes, maar dit jaar viel alles op zijn plek”, jubelt de kersverse wereldkampioen. “Dit is waar je het allemaal voor doet. Bovendien is het super om mijn tijd bij de junioren op zo’n manier af te kunnen sluiten”, zegt de inwoner van Sint-Oedenrode die bezig is aan zijn laatste jaar in de U25-categorie. Met twee keer vakwinst – als enige van het hele deelnemersveld – leverde hij een belangrijke bijdrage aan de gouden plak van Team Holland in de leeftijdscategorie tot 25 jaar. Mede hierdoor stoomde Oranje met een ijzersterke slotdag op van een derde plek naar de gouden medaille en verwezen ze Frankrijk naar het zilver en Italië naar het brons.

KLEIN PLUS BONUS
Tijdens de trainingen aan het Donau-Tisa-Donau kanaal dokterde de U25-ploeg van Team Holland – Twan Swart, Mandy Swart, Nick Eestermans, Teun Janssen, Dirk Joosten en Collin Besseling – uit dat een gecombineerde aanpak wel eens de sleutel tot succes zou kunnen zijn. “Kleine katvisjes waren op het parcours in overvloed aanwezig, maar voor een goed resultaat moest je ook de wat grotere en zwaardere bonusvissen – zoals voorn, kleine brasem, kleine karper en carassio – zien te vangen”, zegt Twan Swart. “Aangezien de katvisjes massaal op attractief voer en aas doken en de stek domineerden, was een andere voerstrategie noodzakelijk om deze vissen buitenspel te zetten”, legt de zilveren medaillewinnaar uit. Daarom besloten de Nederlanders om twee voerplekken aan te leggen en daar tussen te schakelen.

REGELMATIG SCHAKELEN
Op vier en negen meter afstand werd door Team Holland een voerplek gemaakt waar de katvis welkom was. De vissen die op deze afstanden werden gevangen zorgden voor een solide basisgewicht. “Door op die plekken soms ook boven de bodem te vissen vingen we tevens enkele bonusvissen”, licht Swart de gouden strategie toe. Op de volle hengellengte (13 meter) maakte Oranje een passief voerplekje met donker en heel erg nat lokvoer. Dit met als opzet dat deze plek niet heel erg interessant zou zijn voor de katvissen, wat ruimte bood aan andere vissoorten. “Door regelmatig te schakelen tussen de verschillende
visafstanden – en ze ondertussen van kleine beetjes voer te voorzien – kregen de drie spots ook de nodige rust”, zegt Eestermans. “Daardoor aasden de bonusvissen met iets meer vertrouwen dan wanneer we op één voerplek zouden hebben gegokt.”