in de schijnwerpers
DANKZIJ SPORTVISSEN
WEG OMHOOG GEVONDEN
De hengelsport drijft op de inzet van vrijwilligers. Zowel verenigingen, federaties als Sportvisserij Nederland kunnen niet zonder de hulp van enthousiaste sportvissers. Ben jij na het lezen van dit artikel ook geïnspireerd om je steentje bij te dragen? Neem dan contact op met je hengelsportvereniging of -federatie.
Sportvissen kan ook therapeutisch werken, zo bewijst het verhaal van Sylvester van Willigen. Waar hij door een aantal traumatische gebeurtenissen voorheen veel moeite had om contact te maken met andere mensen, staat Van Willigen nu als wedstrijdcontroleur voor Sportvisserij Nederland vol zelfvertrouwen aan de waterkant. “De hengelsport heeft me geholpen om beter met mijn autisme en een posttraumatische stressstoornis (PTSS) om te gaan. Ik ben er trots op dat ik dankzij het sportvissen de weg omhoog heb gevonden.”
TOT RUST KOMEN
Als kind was Van Willigen snel overprikkeld en had hij last van paniekaanvallen. “Ik hield niet van groepen of plekken waar veel mensen waren, zoals school. Ik was het liefst alleen of bij mijn moeder.” De diagnose autisme werd gesteld en hij ontwikkelde PTSS. Ook toen bood sportvissen al uitkomst. “Ik ging graag vissen met mijn opa en mijn oom. Zo kreeg ik de smaak te pakken en daarna trok ik er regelmatig alleen op uit.” Met een hengel in de hand kwam hij tot rust. “Wat ik met therapie en medicijnen niet voor elkaar kreeg, lukte aan de waterkant wel”, vervolgt hij. “Daar kon ik mijn problemen verwerken en loslaten.”
UIT COMFORTZONE
Na een louterende voettocht die hem van Groningen naar zijn woonplaats op het Zeeuwse Tholen voerde, besloot Van Willigen om zijn angst voor contact met anderen onder ogen te zien. Dus toen Sportvisserij Nederland hem niet lang daarna polste om actief te worden voor de Commissie Organisatie Wedstrijden, besloot hij de uitdaging aan te aan. “Natuurlijk vond ik het ontzettend spannend om te doen. Je stapt toch uit je comfort zone. Maar het pakte gelukkig heel goed uit. Begin 2024 ben ik aan de slag gegaan als wedstrijdcontroleur en sindsdien reis ik heel Nederland door.”
METERS MAKEN
Van Willigen is van begin tot eind bij wedstrijden betrokken. “Samen met mijn collega-controleurs maken we het parcours klaar, checken we de opkomst, controleren we of iedereen zich aan de regels houdt en na afloop wegen we de vangsten van de deelnemers. Omdat ik de jongste controleur ben, maak ik op zo’n dag veel meters. Zo ontlast ik de oudere collega’s.” Als hij ziet dat iemand de regels niet naleeft, spreekt-ie mensen ook persoonlijk aan. “Soms leidt dit tot discussie. Daar zou ik vroeger veel moeite mee hebben gehad. Inmiddels heb ik geleerd om vervelende opmerkingen van me af te laten glijden en op het positieve te focussen.”
CAPUCHON AF
Van Willigen is trots op de weg die hij heeft afgelegd. “Ik zie mezelf als een oude leeuw die veel heeft meegemaakt, maar nooit opgeeft. Anderhalf jaar geleden hield ik iedereen op afstand en liep ik met een capuchon over mijn hoofd op straat. Nu sta ik mijn mannetje als wedstrijdcontroleur. Dit werk heeft me een doel in het leven gegeven en is iets waar ik veel voldoening uit haal. Bij elke wedstrijd denk ik weer: Let’s go!”
in de schijnwerpers
DANKZIJ SPORTVISSEN
WEG OMHOOG GEVONDEN
De hengelsport drijft op de inzet van vrijwilligers. Zowel verenigingen, federaties als Sportvisserij Nederland kunnen niet zonder de hulp van enthousiaste sportvissers. Ben jij na het lezen van dit artikel ook geïnspireerd om je steentje bij te dragen? Neem dan contact op met je hengelsportvereniging of -federatie.
Sportvissen kan ook therapeutisch werken, zo bewijst het verhaal van Sylvester van Willigen. Waar hij door een aantal traumatische gebeurtenissen voorheen veel moeite had om contact te maken met andere mensen, staat Van Willigen nu als wedstrijdcontroleur voor Sportvisserij Nederland vol zelfvertrouwen aan de waterkant. “De hengelsport heeft me geholpen om beter met mijn autisme en een posttraumatische stressstoornis (PTSS) om te gaan. Ik ben er trots op dat ik dankzij het sportvissen de weg omhoog heb gevonden.”
TOT RUST KOMEN
Als kind was Van Willigen snel overprikkeld en had hij last van paniekaanvallen. “Ik hield niet van groepen of plekken waar veel mensen waren, zoals school. Ik was het liefst alleen of bij mijn moeder.” De diagnose autisme werd gesteld en hij ontwikkelde PTSS. Ook toen bood sportvissen al uitkomst. “Ik ging graag vissen met mijn opa en mijn oom. Zo kreeg ik de smaak te pakken en daarna trok ik er regelmatig alleen op uit.” Met een hengel in de hand kwam hij tot rust. “Wat ik met therapie en medicijnen niet voor elkaar kreeg, lukte aan de waterkant wel”, vervolgt hij. “Daar kon ik mijn problemen verwerken en loslaten.”
UIT COMFORTZONE
Na een louterende voettocht die hem van Groningen naar zijn woonplaats op het Zeeuwse Tholen voerde, besloot Van Willigen om zijn angst voor contact met anderen onder ogen te zien. Dus toen Sportvisserij Nederland hem niet lang daarna polste om actief te worden voor de Commissie Organisatie Wedstrijden, besloot hij de uitdaging aan te aan. “Natuurlijk vond ik het ontzettend spannend om te doen. Je stapt toch uit je comfort zone. Maar het pakte gelukkig heel goed uit. Begin 2024 ben ik aan de slag gegaan als wedstrijdcontroleur en sindsdien reis ik heel Nederland door.”
METERS MAKEN
Van Willigen is van begin tot eind bij wedstrijden betrokken. “Samen met mijn collega-controleurs maken we het parcours klaar, checken we de opkomst, controleren we of iedereen zich aan de regels houdt en na afloop wegen we de vangsten van de deelnemers. Omdat ik de jongste controleur ben, maak ik op zo’n dag veel meters. Zo ontlast ik de oudere collega’s.” Als hij ziet dat iemand de regels niet naleeft, spreekt-ie mensen ook persoonlijk aan. “Soms leidt dit tot discussie. Daar zou ik vroeger veel moeite mee hebben gehad. Inmiddels heb ik geleerd om vervelende opmerkingen van me af te laten glijden en op het positieve te focussen.”
CAPUCHON AF
Van Willigen is trots op de weg die hij heeft afgelegd. “Ik zie mezelf als een oude leeuw die veel heeft meegemaakt, maar nooit opgeeft. Anderhalf jaar geleden hield ik iedereen op afstand en liep ik met een capuchon over mijn hoofd op straat. Nu sta ik mijn mannetje als wedstrijdcontroleur. Dit werk heeft me een doel in het leven gegeven en is iets waar ik veel voldoening uit haal. Bij elke wedstrijd denk ik weer: Let’s go!”