STRUINEND ROOFVISSEN
VOOR BEWEGING
& AANSPRAAK
“In mijn
eentje door de polder sjouwen vind ik onverantwoord: als ik val of in het water glijd, kan niemand me
helpen.”
OPROEP
VISMAAT GEZOCHT
De zoektocht naar een vaste vismaat om vaker en verantwoord op meer plekken te kunnen vissen, speelt volgens Johan niet alleen bij hem. “Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die in deze situatie zit. En ik denk zelfs dat het probleem alleen maar groeit: Nederland is immers in hard tempo aan het vergrijzen. Via de lokale hengelsportvereniging vind je lang niet altijd iemand en met social media zijn veel oudere mensen niet vertrouwd. Als je het mij vraagt, zou Sportvisserij Nederland deze handschoen moeten oppakken. Ze zouden bijvoorbeeld een app kunnen laten ontwikkelen waarmee je regionaal of zelfs landelijk naar een passende vismaat kunt zoeken. Hiermee stimuleer je niet alleen het vissen onder ouderen, maar ga je ook in bredere zin eenzaamheid tegen.”
KOLKEND WATER
Ondanks vele worpen met verschillende soorten kunstaas blijft het ook stil bij de brug op de tweede stek. Dat Johan nog prima ter been is, blijkt wel als we via een lange onderdoorgang de overzijde van provinciale weg bereiken. Helaas blijven aanbeten ook aan deze kant van de tunnelbuis uit. “Hey, hier staat wat stroming”, roept Johan ineens terwijl hij naar een smalle opening in een rietkraag loopt. Het kolkende water van de wateruitlaat ‘stinkt’ naar roofvis, maar levert opnieuw geen enkele aanbeet op. “Ik ken nog één stek waar we het zouden kunnen proberen”, oppert Johan bij wijze van ultieme poging. “We moeten er iets verder voor rijden, maar niet lang geleden ving ik daar nog een baars van 48 centimeter.”
GELUK NIET OP BESTELLING
“Kijk, dat was precies hier”, zegt Johan even later terwijl hij in de schaduw van een grote betonnen brug een worp richting de pijler maakt. “Op een klein plugje, ik dacht eerst dat ik vastzat.” Maar vandaag laten de rovers zich ook hier niet zien. Even lijkt de sessie alsnog gered wanneer Johan zijn onverzwaarde spinner verwisselt voor een felgekleurd shadje. “Ja, kijk! Een baars!”, roept hij verrast. Tot zijn spijt volgt de vis het kunstaas alleen, om uiteindelijk weer om te draaien. “Taai hè?!”, klinkt het als de temperatuur rond het middaguur voelbaar is opgelopen. Johan fronst terwijl hij het zegt, laat zijn blik over het water glijden en veegt een zweetdruppel van zijn voorhoofd – waarna hij zijn hengel aftuigt. “Het zit er gewoon niet in vandaag, laten we dat maar accepteren. Dat is óók vissen: je krijgt je geluk niet op bestelling geleverd.”
OVERZEESE VISAVONTUREN
Terwijl Johan een korte autorit later in plaats van zijn plug een spinnerbait onder de brug werpt, komt het gesprek op de tijd waarin hij het sportvissen ontdekte. “Dat was op mijn zeventiende, toen ik net bij de marine was gegaan en werd uitgezonden naar Nederlands Nieuw-Guinea. Met een simpel handlijntje viste ik daar op visjes die onder de steigers schuilden. Het greep me direct. Op de Antillen – tijdens mijn tweede uitzending – kocht ik mijn eerste hengel en vanaf dat moment was ik ‘hooked’. Ook op talloze reizen in mijn latere leven ging de hengel vaak mee. Ik viste op zalm in de Verenigde Staten, op amberjacks in Turkije en hier in Nederland vooral aan en op zee. Roofvissen kwam pas later, maar doe ik sinds kort weer meer.”
BEWEGING EN AANSPRAAK
“Je moet in beweging blijven!”, verklaart Johan zijn huidige focus op roofvis. “En struinend kom ik vaker mensen tegen waarmee ik een praatje kan aanknopen. Dat sociale contact vind ik ook fijn en belangrijk. Nog een pluspunt voor mij is dat je voor roofvissen weinig spullen hoeft mee te zeulen. Ik leg mijn materiaal zo in de auto, rijd naar een interessante stek en ben ook zo weer thuis als ik het wel gezien heb.” Johan zou maar al te graag ook af en toe eens door de polder sjouwen. “Maar in mijn eentje vind ik dat onverantwoord: als ik dan val of in het water glijd, kan niemand me helpen. Een vaste vismaat zou dus fijn zijn; ook om überhaupt wat vaker uit vissen te kunnen gaan. In mijn eentje voel ik me zeer beperkt in mijn hobby.”
“Tja, deze móet ik wel op sinds ik in de tropen ooit waanzinnig ben verbrand”, zegt Johan wijzend op zijn camouflagehoedje als we hem ontmoeten. De pigmentvlekken op zijn hoofd en oren zijn goed zichtbaar als hij het hoofddeksel even kort optilt ter demonstratie. Het is pas negen uur ‘s ochtends, maar de zon schijnt al fel op deze doordeweekse zomerdag. Een lichte bries zorgt gelukkig voor enige verkoeling. “Daar moeten we zijn”, zegt Johan knikkend naar het bruggetje op een steenworp afstand van de auto’s. “Ik heb net al een paar worpen gemaakt, maar nog geen actie gehad. Op het oog is het in elk geval een fraaie stek.”
SCHILDERACHTIGE VAART
Johan heeft gelijk: vanaf de brug turen we even later over een schilderachtige poldervaart die door de uitgestrekte Noord-Hollandse weilanden kronkelt. Het water is langs grote stukken omzoomd met fikse rietkragen, hier en daar staan veldjes gele plomp. “Prachtig, maar helaas staat er nu geen stroming”, zegt Johan licht teleurgesteld. “Dat is in hier in de polder toch wel belangrijk als het om roofvis gaat, zeker in de zomer.” Worp na worp laat Johan zijn ratelplug baantjes trekken. De meevissende redacteur van dienst doet met zijn plug hetzelfde, maar nog zonder resultaat. “Laten we het anders eens daar verderop proberen”, oppert Johan even later wijzend op een brug in de verte. “Dat soort schaduwplekken zijn nu meestal beter.”
STRUINEND ROOFVISSEN
VOOR BEWEGING
& AANSPRAAK
“In mijn
eentje door de polder sjouwen vind ik onverantwoord: als ik val of in het water glijd, kan niemand me
helpen.”
OPROEP
VISMAAT GEZOCHT
De zoektocht naar een vaste vismaat om vaker en verantwoord op meer plekken te kunnen vissen, speelt volgens Johan niet alleen bij hem. “Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die in deze situatie zit. En ik denk zelfs dat het probleem alleen maar groeit: Nederland is immers in hard tempo aan het vergrijzen. Via de lokale hengelsportvereniging vind je lang niet altijd iemand en met social media zijn veel oudere mensen niet vertrouwd. Als je het mij vraagt, zou Sportvisserij Nederland deze handschoen moeten oppakken. Ze zouden bijvoorbeeld een app kunnen laten ontwikkelen waarmee je regionaal of zelfs landelijk naar een passende vismaat kunt zoeken. Hiermee stimuleer je niet alleen het vissen onder ouderen, maar ga je ook in bredere zin eenzaamheid tegen.”
KOLKEND WATER
Ondanks vele worpen met verschillende soorten kunstaas blijft het ook stil bij de brug op de tweede stek. Dat Johan nog prima ter been is, blijkt wel als we via een lange onderdoorgang de overzijde van provinciale weg bereiken. Helaas blijven aanbeten ook aan deze kant van de tunnelbuis uit. “Hey, hier staat wat stroming”, roept Johan ineens terwijl hij naar een smalle opening in een rietkraag loopt. Het kolkende water van de wateruitlaat ‘stinkt’ naar roofvis, maar levert opnieuw geen enkele aanbeet op. “Ik ken nog één stek waar we het zouden kunnen proberen”, oppert Johan bij wijze van ultieme poging. “We moeten er iets verder voor rijden, maar niet lang geleden ving ik daar nog een baars van 48 centimeter.”
GELUK NIET OP BESTELLING
“Kijk, dat was precies hier”, zegt Johan even later terwijl hij in de schaduw van een grote betonnen brug een worp richting de pijler maakt. “Op een klein plugje, ik dacht eerst dat ik vastzat.” Maar vandaag laten de rovers zich ook hier niet zien. Even lijkt de sessie alsnog gered wanneer Johan zijn onverzwaarde spinner verwisselt voor een felgekleurd shadje. “Ja, kijk! Een baars!”, roept hij verrast. Tot zijn spijt volgt de vis het kunstaas alleen, om uiteindelijk weer om te draaien. “Taai hè?!”, klinkt het als de temperatuur rond het middaguur voelbaar is opgelopen. Johan fronst terwijl hij het zegt, laat zijn blik over het water glijden en veegt een zweetdruppel van zijn voorhoofd – waarna hij zijn hengel aftuigt. “Het zit er gewoon niet in vandaag, laten we dat maar accepteren. Dat is óók vissen: je krijgt je geluk niet op bestelling geleverd.”
OVERZEESE VISAVONTUREN
Terwijl Johan een korte autorit later in plaats van zijn plug een spinnerbait onder de brug werpt, komt het gesprek op de tijd waarin hij het sportvissen ontdekte. “Dat was op mijn zeventiende, toen ik net bij de marine was gegaan en werd uitgezonden naar Nederlands Nieuw-Guinea. Met een simpel handlijntje viste ik daar op visjes die onder de steigers schuilden. Het greep me direct. Op de Antillen – tijdens mijn tweede uitzending – kocht ik mijn eerste hengel en vanaf dat moment was ik ‘hooked’. Ook op talloze reizen in mijn latere leven ging de hengel vaak mee. Ik viste op zalm in de Verenigde Staten, op amberjacks in Turkije en hier in Nederland vooral aan en op zee. Roofvissen kwam pas later, maar doe ik sinds kort weer meer.”
BEWEGING EN AANSPRAAK
“Je moet in beweging blijven!”, verklaart Johan zijn huidige focus op roofvis. “En struinend kom ik vaker mensen tegen waarmee ik een praatje kan aanknopen. Dat sociale contact vind ik ook fijn en belangrijk. Nog een pluspunt voor mij is dat je voor roofvissen weinig spullen hoeft mee te zeulen. Ik leg mijn materiaal zo in de auto, rijd naar een interessante stek en ben ook zo weer thuis als ik het wel gezien heb.” Johan zou maar al te graag ook af en toe eens door de polder sjouwen. “Maar in mijn eentje vind ik dat onverantwoord: als ik dan val of in het water glijd, kan niemand me helpen. Een vaste vismaat zou dus fijn zijn; ook om überhaupt wat vaker uit vissen te kunnen gaan. In mijn eentje voel ik me zeer beperkt in mijn hobby.”
“Tja, deze móet ik wel op sinds ik in de tropen ooit waanzinnig ben verbrand”, zegt Johan wijzend op zijn camouflagehoedje als we hem ontmoeten. De pigmentvlekken op zijn hoofd en oren zijn goed zichtbaar als hij het hoofddeksel even kort optilt ter demonstratie. Het is pas negen uur ‘s ochtends, maar de zon schijnt al fel op deze doordeweekse zomerdag. Een lichte bries zorgt gelukkig voor enige verkoeling. “Daar moeten we zijn”, zegt Johan knikkend naar het bruggetje op een steenworp afstand van de auto’s. “Ik heb net al een paar worpen gemaakt, maar nog geen actie gehad. Op het oog is het in elk geval een fraaie stek.”
SCHILDERACHTIGE VAART
Johan heeft gelijk: vanaf de brug turen we even later over een schilderachtige poldervaart die door de uitgestrekte Noord-Hollandse weilanden kronkelt. Het water is langs grote stukken omzoomd met fikse rietkragen, hier en daar staan veldjes gele plomp. “Prachtig, maar helaas staat er nu geen stroming”, zegt Johan licht teleurgesteld. “Dat is in hier in de polder toch wel belangrijk als het om roofvis gaat, zeker in de zomer.” Worp na worp laat Johan zijn ratelplug baantjes trekken. De meevissende redacteur van dienst doet met zijn plug hetzelfde, maar nog zonder resultaat. “Laten we het anders eens daar verderop proberen”, oppert Johan even later wijzend op een brug in de verte. “Dat soort schaduwplekken zijn nu meestal beter.”