Ondanks de relatief gunstige plek die ze had geloot – met flink wat ruimte tussen haar en het volgende vak – keek winnares Groot al snel tegen een flinke achterstand aan. “Toen ik na een uur te horen kreeg dat elders op het parcours iemand al zes dikke vissen had gevangen, zat er bij mij nauwelijks vis in het net”, blikt ze terug. “Desondanks besloot ik voet bij stuk te houden met mijn voermanier en puur mijn eigen wedstrijd te vissen. Op die manier heb ik dit ONK al vaker gewonnen.”

BONUS: ZEELT EN GIEBEL
De voertactiek van Groot bestond uit een tapijtje van voer en leem, met daar centraal overheen een gecupte mix van aas en leem. Vissend met een ‘sleepje’ dat zo’n vijf centimeter op de bodem lag, wist ze langzaam maar zeker de beet erin te krijgen. De vangst bestond hoofdzakelijk uit brasem, met een mooie zeelt en giebel als bonusvissen. “Dat ik ook veel vals gehaakte vissen kwijtraakte was enerzijds frustrerend, maar bewees tegelijkertijd dat mijn voertactiek werkte.”

MEER CONCURRENTIE
Het totale vangstgewicht van 13.340 gram dat Groot uiteindelijk bij elkaar viste, bleek maar net genoeg voor het kampioenschap. Josanne Goorman deed het met 12.560 gram niet veel slechter en eindigde knap als tweede. “Ik had Josanne de winst van harte gegund, want ze heeft er hard voor gewerkt”, aldus Groot. “Volgend jaar zal ik waarschijnlijk weer alle zeilen moeten bijzetten, want je merkt dat er in het damesvissen steeds meer concurrentie komt.”

NET GEEN MEDAILLE
Op de tweede dag vormde kleine vis nog steeds de basis van hun aanpak, maar legden de Nederlanders ook een tweede voerplek aan. “Elke dertig minuten voerden we op volle lengte flink wat maïs voor kleine karpers. Die kunnen een plek razendsnel leegvreten, dus er moest regelmatig wat voer bij. Richting het einde van de wedstrijd probeerden we zo een bonusvis te pakken, maar dat viel echter tegen. Achteraf gezien was dit niet de juiste keuze en heeft het ons vrijwel zeker een medaille gekost.”

SNELHEID MAKEN
De carassio-aanpak leek sterk op het alvervissen in Nederland. “We voerden kleine plukjes nat lokvoer, dat als een wolk door de bovenste waterlaag trok. De balans tussen voeren en lokken bleek cruciaal te zijn om de stek optimaal te laten renderen.” Met een twee meter lange/korte whiphengel presenteerde Twan een pinkie op dertig centimeter diepte. “Een dobber van 0,1 gram met één knijphagel nummer 11 zorgde voor een natuurlijke afzink. De pinkie monteerden we halverwege het lichaam, in plaats van door de kop of de staart. Zo hadden we minder missers. Om snel en gemakkelijk te kunnen onthaken gebruikten we een langstelige haak maat 18.”

OUDE PINKIES
De latere wereldkampioen Polen had de carassiovisserij perfect onder de knie. Swart: “Het verschil met onze aanpak zat hem in de kleine details. Zij wisten vooraf meer over de omstandigheden ter plaatse en waren voorbereid op het vangen van veel kleine vis. Zo gebruikten ze enkele maanden oude pinkies als haakaas. Die zijn taaier dan verse en blijven beter op de haak zitten. Dit leverde hen een belangrijk voordeel op: met één stukje haakaas konden zij meer vis vangen, dus waren ze minder tijd kwijt aan het opnieuw beazen van de haak. Dat hebben ze geweldig gedaan”, feliciteert Toine de kersverse wereldkampioen.

Het Nederlandse jeugdteam in de leeftijdscategorie tot 25 jaar heeft op het WK Dobbervissen in Spanje sterk gevist, maar viel net buiten het podium en eindigde als vierde. Titelprolongatie bleef daarmee uit. In de categorie tot 20 jaar sloot Team Holland het toernooi af als zevende.
TEKST: REDACTIE > BEELD: GERDA SWART

 “Een fantastisch kampioenschap, maar een zure vierde plek”, vat wedstrijdvisser Twan Swart van het U25-team het toernooi vanuit de bus op de weg terug naar Nederland kort samen. “Vierde worden in dit sterke deelnemersveld is een knappe prestatie, maar als titelverdediger gingen we met podiumambities naar Spanje toe.” Daar streden ze in het zuidwesten van het land aan de Guadiana – een van de grootste rivieren van het Iberisch schiereiland – met elf andere landen om de wereldtitel in het dobbervissen.

KLEINE VIS
“Deze rivier bij Mérida is een bekende locatie voor wedstrijdvissers. In het verleden zijn hier al vaker grote internationale toernooien georganiseerd”, zegt Twan. Net als tijdens eerdere evenementen waren de vangsten goed. Swart: “Tijdens de trainingsweek vingen we volop carassio’s. Visjes van tien tot dertien centimeter lengte en gemiddeld zo’n 14 gram. Kleine karpers waren de bonusvissen, maar die waren schaars op het parcours. Daarom kozen we op de eerste wedstrijddag volledig voor de kleine vis.”

VERRASSENDE WENDING
De eerste wedstrijddag verliep voorspoedig voor Team Holland, maar kreeg richting het einde wel een verrassende wending. “Samen met mijn ploeggenoten vingen we in vier uur tijd ongeveer 1.200 visjes. Een bevestiging dat onze aanpak en het materiaal waarmee we visten goed waren. We lagen op koers voor het podium”, vertelt de wereldkampioen van 2024. “Toch werden we in het laatste uur nog ingehaald. Sommige concurrenten gokten ook op bonusvissen en wisten enkele kleine karpers in het net te krijgen.”

Team Holland is op de achtste plek geëindigd bij het WK Dobbervissen Dames in Italië. Omslaand weer, flinke stroming en wisselvallige vangsten maakten dit kampioenschap zeer uitdagend. Italië (goud), België (zilver) en Hongarije (brons) gingen uiteindelijk het beste met de omstandigheden om. 
TEKST: BARD BORGER > FOTOGRAFIE: GERDA SWART

Het jaarlijkse wereldkampioenschap vond dit keer plaats aan een middelgroot kanaal bij San Siro, een klein plaatsje in Noord-Italië. Bolvormige dobbers en vlagdobbers tot 4 gram drijfgewicht boden hier uitkomst aangezien het betreffende water soms flink kan stromen. Team Holland – bestaande uit Susanne Dijkstra, Anja Groot, Daphne Janssen, Mandy Swart, Floor Verhoeven en reserve Lindsey Plasschaert – benutte de trainingsweek ten volle om vertrouwd te raken met het vissen met deze specifieke dobbertypes.

VEEL KLEIN, SOMS GROOT
Zo werd tijdens de trainingsweek duidelijk dat de vangsten vooral uit kleine karper, carassio’s, brasempjes en dwergmeerval zouden bestaan. Op de laatste trainingsdag ving Team Holland verspreid over het parcours continu goed vis. Dit betrof veelal kleinere exemplaren, maar soms ook ineens een grote karper als bonusvis. Zo’n fraaie vangst zou tijdens de wedstrijden zomaar het verschil kunnen maken in de eindklassering – een gedachte die de dames het nodige vertrouwen gaf. 

SPANNING VOELBAAR
Bondscoach Stefan Verhoeven zag op de eerste wedstrijddag sterk wisselende vangsten op het parcours. “Het ene moment leek er geen vis te bekennen, totdat iemand ineens een dikke karper ving – helaas voor ons steeds dames van andere landen. Het klassement verschoof daardoor haast van minuut tot minuut, zodat de spanning voelbaar was langs de waterkant. Als team eindigden we deze dag als achtste, op elf punten van het felbegeerde podium. Mandy viste zichzelf ijzersterk naar een tweede plek in haar vak, terwijl Daphne zich knap naar een derde plaats knokte.”

KLEINE VIS, KOELER WEER
Op de tweede wedstrijddag was de visserij compleet anders dan op dag één. Daar waar eerder ook grote vissen tot de vangsten behoorden, vingen de deelnemers nu uitsluitend kleiner spul. De vangstgewichten lagen dus veel dichter bij elkaar, waardoor de wedstrijd tot het einde spannend bleef. Ook het weer was niet te vergelijken met de dag daarvoor: na zomerse dagen van ruim 30 graden Celsius eerder in de week, viel er nu regen bij fors lagere temperaturen. Al met al vroeg deze dag veel van het aanpassingsvermogen van zowel de vissers als coaches. 

LEERZAME ERVARINGEN
“Het was met recht een achtbaan van emoties”, blikt Verhoeven terug op het wereldkampioenschap. “Natuurlijk hoop je vooraf op een hogere klassering, maar de omstandigheden in Italië waren nu eenmaal behoorlijk pittig en variabel. Ik ben blij dat we kunnen terugkijken op een week vol leerzame ervaringen die we als team meenemen richting de toekomst. Onze felicitaties gaan ten slotte uit naar de top drie en in het bijzonder naar Italië – de terechte winnaar van dit WK Dames.”